WPROWADZENIE
Nagranie stanowi drugi dzień kursu dotyczącego pracy z tzw. „tunelem rzeczywistości”, rozumianym jako subiektywny filtr percepcji, przez który człowiek odbiera świat. Prowadząca omawia koncepcje neuromagii, psychotronicznego programowania uwagi, oraz techniki praktyczne, które — zgodnie z jej doświadczeniem — pozwalają przeprogramować własną percepcję poprzez skupienie, intencję i świadome działanie.
Film ma formę osobistego wykładu. Prowadząca opowiada własne historie, przytacza inspiracje z literatury psychodelicznej, wskazuje konkretne ćwiczenia i propozycje, które jej zdaniem mogą posłużyć do empirycznego sprawdzenia „plastyczności tunelu rzeczywistości”.
OPRACOWANIE MATERIAŁU
Wprowadzenie do ćwiczenia
Prowadząca rozpoczyna nagranie od zdania:
„Nagrywam dopóki pani dyrektor mi pozwoli nagrać.”
Zwraca się bezpośrednio do uczestników i tłumaczy, że nagrywa tę część w formie patrzenia „prosto w oczy”, ponieważ zależy jej, by widzowie — nawet ci, którzy przerwą kurs na tym etapie — wynieśli z niego podstawowe narzędzia do pracy z własnym „tunelem rzeczywistości”.
Wyjaśnia, że jej własny początek pracy nad tym obszarem nastąpił w czasie, który określa jako bycie „bardzo mocno w czarnej D”, co odnosi do złej kondycji psychicznej i braku kontroli nad własnymi schematami myślowymi.
Zadeklarowany cel tego dnia kursu:
empiryczne uświadomienie, że percepcja rzeczywistości jest programowalna.
Koncepcja tunelu rzeczywistości
Prowadząca przedstawia koncepcję tzw. reality tunnel, wprowadzoną przez Roberta Antona Wilsona i Timothy’ego Leary’ego. Zaznacza, że:
- „to nie jest obiektywna rzeczywistość”,
- każdy człowiek działa w ramach własnego tunelu percepcyjnego,
- tunel ten jest w dużej mierze programowalny.
Odwołuje się do psychonautycznego dorobku obu autorów. Podkreśla, że termin został spopularyzowany w trylogii Illuminatus! (1975), a jednym z kluczowych przykładów opisanych przez Wilsona jest tzw. Enigma 23 — zjawisko, w którym ludzie zaczynają zauważać liczbę 23 w nadzwyczajnych kontekstach po zwróceniu na nią uwagi.
Cytat:
„Robert Anton Wilson przytacza całą masę przykładów z wydarzeń swoich i innych ludzi, jak nagle w ich tunelu rzeczywistości zaczęła pojawiać się liczba 23.”
Prowadząca podkreśla, że takie zjawisko nie świadczy o magicznej naturze liczby, ale o mechanizmie uwagowym — o sposobie filtrowania bodźców.
Biohack nr 1 – Programowanie percepcji poprzez skupienie na jednym elemencie
Prowadząca proponuje pierwsze ćwiczenie:
skierowanie uwagi na konkretny element rzeczywistości, który nie ma znaczenia obiektywnego, a jedynie ma posłużyć jako narzędzie obserwacji własnego tunelu percepcyjnego.
Przykładem Wilsona była liczba 23.
Jej własnym przykładem będzie błękitny motyl.
Podkreśla, że celem ćwiczenia jest zrozumienie, że po „zakodowaniu się” na daną treść:
- mózg zacznie ją zauważać,
- rzeczywistość „wypełni się” danym symbolem,
- człowiek doświadczy realnej zmiany percepcji.
Fragment z nagrania:
„Nagle liczba 23 zacznie się pojawiać dużo częściej — ale to nie ja, to Timothy Leary i Robert Anton Wilson.”
Własna historia – geneza błękitnego motyla
Prowadząca opowiada osobistą historię z warsztatów u psycholożki i seksuolożki Natalii Kobylkiny. Podczas jednego ze spotkań dowiedziała się o praktyce:
„Jeżeli dostrzeżesz w swojej rzeczywistości błękitnego motyla — spełni się jedno twoje życzenie.”
Zastosowała ją jako własny eksperyment.
Według relacji:
- zaczęła świadomie „szukać” błękitnego motyla,
- żyła w okresie jesienno-zimowym, gdy prawdziwe motyle nie występują,
- mimo to motyle zaczęły pojawiać się w jej przestrzeni — na grafikach, przedmiotach, przypadkowych ilustracjach,
- przy każdym pojawieniu się symbolu traktowała to jako „umowę z Wszechświatem”, sygnał wzmacniający intencję.
Kulminacją była sytuacja w ogrodzie botanicznym na Martynice, gdzie znalazła się — zgodnie z jej słowami — „otoczona tłumem błękitnych turkusowych motyli”.
Opisuje ten moment jako silny symboliczny przełom.
Ćwiczenie nr 1 dla uczestników
Zadanie:
Wyszukać w swoim otoczeniu błękitnego motyla.
Może to być:
- żywy motyl,
- zdjęcie,
- grafika,
- ilustracja,
- nadruk,
- element filmu.
Warunek: zauważyć go świadomie.
Drugi element ćwiczenia to zaprogramowanie „komendy”:
„Za każdym razem, gdy widzę błękitnego motyla, jedno moje życzenie się spełnia.”
Prowadząca wyraźnie odcina to od prawa przyciągania:
„Tu nie chodzi o prawo przyciągania. Mówimy o programowaniu tunelu percepcji.”
Neuromagia – Podstawy programowania tunelu rzeczywistości
Prowadząca przechodzi do wyjaśnienia mechanizmu zmiany:
„Twój tunel rzeczywistości przeprogramowuje się skupioną uwagą, intencją i wizją-obrazem.”
To uproszczona definicja psychotronicznego programowania percepcji — według jej narracji.
Podkreśla, że nie omawia jeszcze pełnego procesu, ten zostanie przedstawiony na dalszych zajęciach, ale chce dać narzędzia praktyczne już teraz.
Sztuka jako narzędzie przeprogramowania
Pojawia się drugi główny wątek: tworzenie sztuki jako metoda zmiany stanu jaźni.
Według prowadzącej jest to jedno z najsilniejszych narzędzi zmiany percepcyjnej, a dawniej — w formie haftowania — stosowane intuicyjnie przez kobiety.
Wyjaśnia psychotroniczne aspekty haftu:
- Długotrwała koncentracja uwagi na jednym obrazie.
„Umysł przez długi czas skupiał się na jednym obrazie, tworząc jeden obrazek.” - Obecność archetypów.
Hafty często zawierały symbole takie jak:- gołąbki / łabędzie — archetyp miłości,
- pełne naczynia z ziarnem — archetyp bogactwa,
- gniazda / domy — archetyp stabilizacji.
- Stan fal mózgowych sprzyjający programowaniu.
Podczas spokojnych prac manualnych fale mózgowe zwalniają — według prowadzącej — z 16–18 Hz do około 10–13 Hz.
Ten zakres opisuje jako szczególnie podatny na programowanie podświadomości. - Przyjemność i emocjonalna ekspresja.
W stanie błogości i lekkiego transu tworzenie obrazu działa jak rytuał intencyjny.
Czego nie malować / nie haftować?
Prowadząca wspomina rady „czarownic ze wschodu”, które przekazały jej następujące instrukcje dotyczące psychotronicznej symboliki:
Nie powinno się haftować / malować:
- samotnej kobiety,
- samotnej tancerki,
- scen bitewnych i polowań,
- zwierząt zarzynanych,
- statków na wzburzonym morzu,
- mrocznych motywów w stylu obrazów Zdzisława Beksińskiego.
Uzasadnia to wrażeniem energetycznym tych symboli i ich wpływem na podświadomość.
Proponuje, by widzowie obejrzeli obrazy Beksińskiego i sami ocenili ich „energetykę”.
Ćwiczenie nr 2 – Tworzenie sztuki intencyjnej
Sztuka ma zawierać intencję, a nie być przypadkowym obrazem.
Może to być:
- rysunek,
- obraz akwarelowy,
- haft,
- rzeźba,
- wiersz,
- piosenka,
- malowanie ściany / drzwi,
Pod warunkiem, że przedstawia symbolicznie stan lub cel, którego uczestnik pragnie.
Przykłady:
- „Chcesz domu — malujesz gniazdo albo dom.”
- „Chcesz miłości — malujesz dwa gołąbki, dwa łabędzie.”
Ważne:
Obraz ma być tworzony w stanie koncentracji i lekkiej przyjemności — „błogości”, co według prowadzącej zwiększa podatność podświadomości na programowanie.
Podsumowanie ćwiczeń z dnia 2
Dwa narzędzia do testowania plastyczności tunelu rzeczywistości:
1. Błękitny motyl
Szukany symbol, którego pojawienie świadomie koduje percepcję.
2. Sztuka intencyjna
Forma twórczości skupiona na obrazie będącym metaforą celu życiowego.
Oba narzędzia mają — według prowadzącej — działać powtarzalnie, „sprawdzalnie”, i prowadzić do realnych zmian psychologicznych.
WNIOSKI
- Nagranie przedstawia ideę „tunelu rzeczywistości” jako subiektywnego filtra percepcyjnego, na który człowiek może wpływać poprzez uwagę, intencję i symbole.
- Pojawia się praktyczny przykład programowania percepcji poprzez symbol błękitnego motyla, stosowany jako ćwiczenie uwagowe.
- Drugi główny wątek stanowi wykorzystanie sztuki — szczególnie prac manualnych i symbolicznych — jako formy psychotronicznego programowania podświadomości.
- W materiale obecne są odwołania do literatury psychodelicznej (Leary, Wilson), praktyk warsztatowych oraz folkloru symbolicznego.
- Całość skupia się na narzędziach introspekcyjnych, bez elementów teoretycznych wymagających zewnętrznych źródeł czy dowodów naukowych.
TEZY
- Tunel rzeczywistości jest konstruktem percepcyjnym i może być programowany.
- Skupiona uwaga i intencja mogą modyfikować sposób postrzegania świata.
- Symbole (np. błękitny motyl) mogą działać jako kotwice dla zmiany percepcji.
- Tworzenie sztuki w stanie obniżonej częstotliwości fal mózgowych sprzyja programowaniu podświadomości.
- Obrazy o charakterze archetypicznym mogą wzmacniać określone stany w psychice człowieka.
- Prace twórcze wykonywane w skupieniu i przyjemności mogą pełnić funkcję rytuału zmiany.
DLACZEGO WARTO ZAPOZNAĆ SIĘ Z FILMEM?
- Pokazuje praktyczne narzędzia do obserwowania i zmiany własnych schematów percepcyjnych.
- Otwiera wgląd w koncepcję „tunelu rzeczywistości” w ujęciu Wilsona i Leary’ego.
- Dostarcza dwóch łatwych metod do testowania własnej podatności percepcyjnej.
- Ujmuje temat neuromagii i psychotronicznej pracy z uwagą w sposób przystępny.
- Zawiera przykłady i historie osobiste, które obrazują mechanizm działania narzędzi.
- Zachęca do twórczości jako formy pracy nad własnym stanem psychicznym.
- Stanowi logiczny fundament do kolejnych etapów kursu (zapowiedzianych).
- Ocenia wartość materiału na poziomie co najmniej 8/10 z perspektywy praktycznej wiedzy o pracy z percepcją.