[Wprowadzenie]
Materiał stanowi ciąg dalszy wcześniejszej relacji z doświadczeń OOBE. Narrator wraca do sceny „platformy” wyboru wcieleń, na której unosi się z nim „kula światła” – narzędzie łączące z innymi wcieleniami. Z szeregu „ekranów” wybiera obraz przypominający czarno-biały kadr i wchodzi w ostatnie życie poprzedzające obecne. [Fakt – relacja narratora]
Poprzednie wcielenie: rok 1939, przeddzień wojny
Wejście w scenę
Następuje wrażenie ściągania świadomości. Obrazy ukazują rok 1939 – informacja ta pojawia się na końcu sekwencji. Zdecydowaną większość kilkunastominutowego ciągu narrator obserwuje „z boku”, jak widz-świadek. [Fakt – relacja narratora]
Tożsamość i zajęcie
Wygląd: „płaska czapka, mycka”, elegancki ubiór; odbiór własnej pozycji społecznej jako zamożnego człowieka. Miejsce: terytorium Polski (przygranicze po stronie zachodniej lub po stronie niemieckiej przy granicy z Polską – brak pewności). Zajęcie: „transport wina, papierosów, żółtego sera” – działalność przedsiębiorcza/szmuglerska. [Fakt – relacja narratora; Scenariusz możliwy – lokalizacja]
Nocne operacje i magazynowanie
Akcja rozgrywa się wieczorami i nocą. Współpracownicy ukrywają ciężarówki z towarem w stodołach i oborach między ścianami ze siana („konstrukcje”, które zasuwają się przed pojazd). Rolnicy są opłacani. Narrator widzi się z boku jako osoba „średniego wzrostu”. [Fakt – relacja narratora]
Niemiecki obóz zaopatrzenia i „zły znak” wartownika
Wjazd do ośrodka
Pojawia się przeskok sceny. Narrator sam wjeżdża starą niemiecką ciężarówką do strzeżonego ośrodka/obozu, gdzie gromadzony jest prowiant („papierosy, wina i inne zaopatrzenie dla armii niemieckiej”) przed uderzeniem na Polskę. Brama rozsuwana, obiekt przy lesie. [Fakt – relacja narratora]
Wewnętrzne ostrzeżenie
„Gdy wartownik wyciągnie paczkę papierosów i zapali, to zły znak – najlepiej natychmiast opuścić obóz.” Wartownik faktycznie zapala papierosa. [Fakt – relacja narratora]
Ciężarówka i załadunek
Opis szerokiego wnętrza, dużej kierownicy, płachty na pace. Dla „minimalizacji napięcia” kierowca jest pod wpływem alkoholu i przysypia – z „boku” widzi, jak przekupieni żołnierze ładują skrzynki z winem, sztangi papierosów i koła serów. [Fakt – relacja narratora; Ocena – „dla odwagi”]
Alarm i zakaz wyjazdu
Wartownik budzi i informuje (po niemiecku, rozumianym „słowo w słowo”), że przyszły rozkazy: żaden transport nie może opuścić obiektu – „ktoś dał cynk o kradzieżach”. Pada ostrzeżenie: próba staranowania bramy skończy się otwarciem ognia. Narrator odpowiada: „Wyjadę, choćbym miał wyważyć bramę”. [Fakt – relacja narratora, cytaty z pamięci]
Próba ucieczki, ostrzał CKM i śmierć
Ustawienie na wyjeździe
Po prawej płot i wartownicy, po lewej budynek z oficerami. Od wewnątrz i z zewnątrz bramy – stanowiska na workach z piaskiem („CKMy”). Silnik najpierw wyłączony; rozważanie ryzyka. [Fakt – relacja narratora]
Decyzja i zjazd „jak kołyska”
Silnik odpalony; powolne toczenie ciężarówki „żeby zobaczyć, co zrobią przy bramie”. Jeden żołnierz daje sygnał drugiemu, ten biegnie do broni; brama pozostaje zamknięta. Kierowca „dociska gaz”. Seria z karabinu maszynowego trafia w szybę; „trzeci pocisk uderza w tył głowy”. Wrażenie spowolnienia, ciemność, wyrzucenie z wcielenia. [Fakt – relacja narratora]
Informacja o dacie i powrót na platformę
Pytanie „który to rok?” – odpowiedź: „1939”, widzenie sekwencji cyfr. Narrator znów trzyma „kulę światła”. Głos/obecność (wyższe Ja) przypomina: „Ta kula łączy cię ze wszystkimi bytami twoich żyć”. [Fakt – relacja narratora]
Znaczenie „kuli światła” i zapis doświadczeń
Po krótkim pobycie na platformie pojawia się przeniesienie, sygnał „czas wracać” i silne „zasysanie” do ciała fizycznego. Akceptacja, że było to OOBE; dalej systematyczne zapisywanie wrażeń „dla kontroli”. [Fakt – relacja narratora]
Kontekst pojęcia OOBE / doświadczenia poza ciałem – definicje i tło z literatury i źródeł popularnonaukowych są dostępne w encyklopediach i hasłach przeglądowych. [Fakt – kontekst; link poglądowy: hasło „Doświadczenie poza ciałem (OOBE)”. (Reverso Context)]
Zewnętrzna weryfikacja po ~15 latach: Rafał Nieradzik
Po ~15 latach narrator kontaktuje się z Rafałem Nieradzikiem – badaczem/autorom książek o OOBE – prosząc o „sprawdzenie” wspólnych wątków z przeszłych żyć i pierwszego punktu styku. [Fakt – relacja narratora]
Strona i publikacje Rafała Nieradzika dostępne są online (przykładowe repozytoria artykułów i publikacji autora). [Fakt – kontekst; źródło ogólne autora i publikacji: pozacialemfizycznym.pl. ]
Co miał zobaczyć Nieradzik (opis od autora):
– Scena sprzed lokalu/bara „jakby należał do mnie”; zapraszanie ludzi „stawiam kolejkę/piwo”; ta sama płaska czapka; okres międzywojenny/wojenny. [Fakt – relacja narratora o odpowiedzi zewnętrznej]
– Wniosek narratora: działalność „przedsiębiorcy spod ciemnej gwiazdy” – szmugiel, ale też „dbanie o jedzenie i papierosy dla ludzi”. [Ocena narratora]
Najdawniejsze wspólne wcielenie (wg Nieradzika): „pierwsi ludzie”
Opis Rafała (przytoczony przez narratora): czasy „neandertalskie”/„pierwszych ludzi”; poruszanie „na czterech”; narrator klęczy przy dużej kałuży, inni – „dzicy” – są wrogo nastawieni (dzidy, futra). Narrator pozwala napić się wody jedynie Rafałowi („kałuża była moja”). To ma być „pierwsza nić przyjaźni”. [Fakt – relacja narratora o treści wizji Nieradzika]
Wzorzec ról
W wielu wcieleniach powtarza się wątek przewodzenia, jednoczenia lub „bycia istotnym elementem kultury”. Jednocześnie „nikt nie jest święty” – nawrót wcieleń łączony jest z „obciążeniami karmicznymi”. [Ocena narratora]
Inne wcielenia (wg przekazów Rafała): Tatarzy / Ruś / Ukraina
Scena 1: niechlujne jedzenie zupy drewnianą łyżką; „karcąca” kobieta.
Scena 2: rola „jak hetman” – zagrzewanie do walki na polu bitwy. [Fakt – relacja narratora o treści wizji Nieradzika]
Dla wcielenia z 1939 r. – podtrzymane: śmierć podczas próby staranowania bramy. [Fakt – relacja narratora]
Mapa współczesna i „ciągnie w znane miejsca”
Narrator intuicyjnie wskazuje region dzisiejszej Polski, z którym ma osobiste związki (okolice Drezdenka, Zielonej Góry, Świebodzina) jako potencjalnie powiązane z tamtym życiem – bez twardej weryfikacji. [Scenariusz możliwy]
Pojawia się teza praktyczna: trasy podróży oraz spotykani ludzie – również „wrogowie” – często rezonują z przeszłymi wcieleniami; przeżycie déjà vu („znam to miejsce, choć jestem tu pierwszy raz”) może być „dotknięciem” śladów wcześniejszej obecności. [Ocena/interpretacja narratora]
Cytat-klamra: „Nikt nie jest dobry ani zły…”
W zakończeniu przywołany zostaje serial „Kruk. Czorny Woron nie śpi” i scena z szeptuchą – na pytanie bohatera „Może ja z natury zły jestem?” pada odpowiedź: „Nikt nie jest dobry ani zły. To za proste by było.” [Fakt – cytat z pamięci narratora; kontekst serialu: opis sezonu 2. ]
Nazwy i linki wspomniane w materiale (dla wygody kopiowania):
Rafał Nieradzik – publikacje i strona autora: https://www.pozacialemfizycznym.pl/ # przegląd artykułów i książek
Kruk. Czorny Woron nie śpi – opis serialu (sezon 2): https://pl.wikipedia.org/wiki/Kruk_(serial_telewizyjny)#Sezon_2
OOBE – hasło przeglądowe (PL): https://pl.wikipedia.org/wiki/Doświadczenie_poza_ciałem
Wnioski:
- Ciąg doświadczeń OOBE prowadzi do sceny ostatniego wcielenia przed obecnym – roku 1939 – z rolą przemytnika/zaopatrzeniowca na przygraniczu i finałem w niemieckim obozie zaopatrzenia (ostrzał CKM podczas próby ucieczki).
- „Kula światła” pełni funkcję łącznika ze wszystkimi wcieleniami; narracja podkreśla praktykę zapisu doznań i późniejsze poszukiwanie potwierdzeń.
- Po latach pojawia się zewnętrzne „potwierdzenie wzorców” (Rafał Nieradzik): zgodność rekwizytów/roli (bar, czapka, okres) oraz wcześniejsze wspólne „węzły” biograficzne.
- Motyw przewodni: powracająca rola jednocząca/prowadząca, ale bez idealizacji – „nikt nie jest święty”; towarzyszy temu etyka nie-dualna („to za proste by było”).
Tezy:
- OOBE może ujawniać ciągłość narracyjną wielu wcieleń oraz „węzły” relacyjne między tymi samymi duszami (współtowarzysze, przyjaciele, także przeciwnicy).
- Zmysłowe detale (rekwizyty, język, topografia) są doświadczane jako „współobecne” i sprawdzalne intuicyjnie po latach.
- Doświadczenie 1939 r. zawiera pełną dramaturgię decyzji pod presją („albo przejedziesz, albo zginiesz”) i kończy się śmiercią w ostrzale – następnie natychmiastowym „wyrzuceniem” na platformę.
- „Kula światła” stanowi stały instrument łączenia i pamięci wcieleń – wskazówka praktyczna w pracy duchowej narratora.
- Déjà vu i spontaniczne „ciągnięcie” do miejsc/ludzi mogą być śladem dawnych ról i relacji.
- Cytat-ramka z „Kruka” syntetyzuje etos materiału: rezygnacja z prostej etykietyzacji ludzi i wcieleń.
Dlaczego warto zapoznać się z filmem?:
- Szczegółowa, spójna relacja jednego, długiego ciągu OOBE z mocnym finałem (1939) i licznymi rekwizytami epoki.
- Użyteczny motyw „kuli światła” jako praktycznego narzędzia w pracy z pamięcią wcieleń.
- Rzadki wątek późnej weryfikacji z udziałem innego badacza (Rafał Nieradzik) i opisy wspólnych „punktów styku”.
- Wglądy w mechanikę percepcji OOBE (obserwator „z boku” vs. wejście w ciało), przejście „platforma → powrót”.
- Refleksja etyczna o naturze dobra/zła i sensie relacji – bez prostej polaryzacji, z podkreśleniem rozwoju.
- Materiał wartościowy archiwalnie; wart dalszego udostępniania i zabezpieczenia na wypadek usunięcia z sieci.